#blogfırtınası 21

Sabah uyandığımda içimde anlatamadığım bir mutluluk vardı.

Köpeğimi alarak sahilde yürüyüşe çıkmak istedim.

Evimden sahile inerken ağaçlı bir patikadan geçmem gerekiyor ve ben bu yolu o kadar çok seviyorum ki .

Çocukken en büyük eğlencem arkadaşlarım ile bu patika da saklambaç yada ebelemece oynamaktı.

Çok güzel anılarım var bu yolda.

Yalnız günden güne dikkatimi çeken ve zaman zaman görmemezlikten geldiğim şeyler vardı.

Sanırım artık daha fazla görmemezlikten gelemiyorum.

Eskiden oynadığımız patika da ki ağaçların sayısı azalmıştı.

Her yer çöplük haline gelmişti.

Sevgili pupi bile artık dışarı çıktığında nedense çok zevk almıyordu buralarda yürümekten.

Uyandığımda hissettiğim mutluluk yavaş yavaş yok olmaya başlamıştı.

Sahile doğru yürümeye başladım.  Sabah güneşini yüzümde hissettiğimde yeniden mutlu olacaktım.

Tam sahile adım attım ki bir şeye takıldım.

Neymiş diye baktığımda eski bir ayakkabı, biraz ilerde plastik bir şişe ve daha bir çok şey.

Güneş bile beni mutlu etmeye yetmedi.

Ne oluyordu böyle ?

Ne oluyordu bize ?

Bu dünya ne kadar temizdi ne kadar yaşanası bir yerdi.

Yavaş yavaş ölüyordu ve onun katilleri bizdik.

Üstelik hiç birimizin umurunda da değildi.

Gözlerimizi kapatıp görmezden geliyorduk.

Peki ne olacaktı ?

Birileri buna dur demeliydi.

Çocuklarımıza , torunlarımıza bir çöp dünyası mı bırakacaktık?

Artık hepimizin kendine gelmesi lazım.

 

 

Kusura bakmayın arkadaşlar biraz karamsar bir yazı oldu ama sabah Ney kursuna giderken gördüğüm çöpler artıklar içimi sızlattı :(

yazı da geçen köpek tamamen bir hayal ürünüdür.

Gerçekle yakından uzaktan ilgisi yoktur :)