İnsanlar 4 mevsim gibidir. Aynı anda pek çok duyguyu aynı anda yaşıyoruz ve ne anlamlandırabiliyoruz ne de kurtulabiliyoruz onlardan. İçim dolup taşıyor ve ne yapacağımı bilmiyorum. Sanki kayıp oldum ve yolumu bulamıyorum. Biliyorum bir süre sonra her şey benim kafamda yoluna girecek ama... İşte o ama var ya :) 1 yıl sonra gülebilirim ama şimdi ağlıyorum, daralıyorum, bunalıyorum veya bazı şeyleri kendime yediremiyorum . Kızgınım, öfkeliyim, mutsuzum. Mutlu olmasam da mutlu gibi görünmekten, iyi olmasam da iyi gibi görünmekten nefret ediyorum.
İmkanım olsa ıssız bir yerde yaşamak isterim. İnsanlardan uzakta. Çünkü şarkılarda yada şiirlerde söylendiği gibi HAYAT, KADER DÜNYA kötü değil. Biz insanlar kötüyüz. Gittiğimiz her yeri elimizi attığımız her şeyi zehirleyip kirletiyoruz sonra da onları suçluyoruz. O yüzden şehirden ve insanlardan uzaklara gidip hayvanlar ile münzevi hayatı yaşayanlara gıpta ediyorum. En mantıklı ve akıllı şeyi yapıyorlar. İnsanları sevmediğimden değil. Seviyorum ama artık bana bir şey katacak. Beraber bir şey öğrenip kendimizi geliştirecek şeyler yapmak istiyorum. Böyle insanlarla yada insanla tanışmak istiyorum. Hayatıma başkasının müdahale edip tekrar mahvetmesine izin vermek istemiyorum. İyi niyetimden dolayı insanlara çok güveniyorum ve hayatımın her alanına alıyorum ve elimden gelenden de fazla sahipleniyorum. Ve sonra sizi .... gibi ortada bırakıyor. Ve artık beynimin işleyişini değiştirmek istiyorum. Değişecek inanıyorum.
Yine bol şikayet içeren bir post oldu. İyiyim dediğimde iyi olmuyorum bir süre daha böyle.
