TAM 12 YIL ÖNCE BUGÜN

Evet tam 12 yıl önce bugün ilk yeğenim İsmail'i trafik kazasında kaybettik.

Bugün kendimle çok ama çok mücadele içindeyim.

İstemediğim halde hep acabalar var bugün içimde, kafamda.

Bu yazıyı yazıp yazmamak da çok düşündüm.

Bu tarz şeyleri kolay kolay konuşan ya da belli eden biri değilim.

Ama burası zaman zaman her şeyimi paylaştığım yer.

Sizler benim canlarımsınız.

Yorum yazmak için hiç zorlamayın kendinizi.

Ben bile artık giden için söylenecek söz olmadığını biliyorum sizden tek istediğim belki bir rahmet belki bir dua.

Size bırakıyorum .

Sıkılmazsanız şayet size benim için İsmailden bahsetmek istiyorum.
Bu arada böyle üzüntülü şeyler okuyamayan yada dayanamayan hiç okumasın.

 

21 haziran 1991 öğlen saatlerinde doğdu.

Ben 15 yaşında ilk kez yeğen sahibi olmanın mutluluğu ve şaşkınlığı içindeydim.

Doğduğu gün öyle bir Rahmet vardi ki havada, İzmit'te seller akıyordu.

Gök delinmişti.

Belki sevinçten belki İsmailimin yaşayacaklarını bildiği için üzülüp gözyaşı döküyordu bulutlar.

Hepimizin gözbebeğiydi.

Halasının gülüydü.

Aynı binada oturuyorduk.

Abim askerde olduğu için hep yengem ve yeğenimle birlikteydik.

Daha çok da ben.

Sanırım anneden sonra ona en yakın kişi bendim.

Yaklaşık 1,5 yıl kadar sonra İstanbul'a taşındılar.

Çok özlüyordum ama sonuçta bende çocuktum.

İsmail doğduktan 3 yıl sonra da abim boşandığı için yeğenimin velayetini abime verdiler.

Tabi abim bekar, çalışıyor kim bakacak ona orada.

Bakımını annem , babam ve ben üstlendik.

Tabi sorumluluk daha çok bendeydi.

O zaman da 18 yaşında bir Gülay düşünün.

Bir çocuğun sorumluluğu üstelik ne kadar yeğeniniz de olsa bir çocuğun sorumluluğu.

Üstelik başımda annem ve babam var.

Ne kadar otorite kurmaya çalışsam da olmadı , olamadı.

Yeğenim tam bir anne kuzusuydu daha çok küçüktü neden olmasın.

İlk geldiği gün geldi aklıma şimdi.

Gözyaşlarım hem içime hem klavyeme damlıyor.

Alışıyorsun ama unutamıyorsun.

Kızıyorum anne baba olmayı haketmeyen insanlar neden evlat sahibi oluyorlar ki.

Neden sahip çıkmıyorlar ki,

Neden sevmiyorlar ki.

O kadar şaşkındı ki ilk zamanlar.

Annesine o kadar düşkün bir anne kuzusu bana bağlandı benimle yatıyor benimle kalkıyor bensiz hiç bir şey yapmıyordu.

İkinci annesi olmuştum ona göre.

Tuvalete bile girdiğimde kapı da beklerdi onu bırakıp gitmeyeyim diye.

Tam 7 yıl güzel zamanlarda oldu benim için çok kötü zamanlarda oldu.

Bazen isyan eder kızardım.

Ben mi doğurdum ben bakmak zorundamıyım diye.

Keşkeler ister istemez oluyor.

Üstelik hiperaktivite tehşisi konmuş anna baba ayrı ve maalesef hiç biri de ilgilenmiyor.

"Annem babam beni sevmiyormu ?" diye sorduğunda cevap verememenin azabı.

Sürekli kullanılan ilaçlar ona isyanı, benim artık katlanamama hallerim.

Annem ve babamla olan fikir ayrılıklarımız , kavgalarımız bazen onun için azar işitmeler hafif kötekler.

Ve ister istemez nefretler.

Açık açık yazıyorum evet bunlar oldu ama benim durumumda kim olursa olsun ayni şeyleri yaşardı .

Kınayacaksanız da kınayın.

Ama unutmayın ki başımıza gelmemiş ve yaşanmamış olaylar için hep farklı düşünürüz.
 

Okula başladığı zaman her şey daha da kötü gitmeye başladı.

İlk sene her gün tam gün onunla okula gider ve sınıfta bile yanında olurdum.

Beni göz önünüze getirin ve isyanlarımı anlamaya çalışın.

Daha sonrasında artık dayanamadım.

Sonunda tedavi edilen ben olacaktım.

O yüzden çalışmaya karar verdim.

Allahtan ailem benim halimi gördüde çalışmama izin verdiler.

Ölümünden 1 yıl önce abim yeniden evlendi.

Tamamen mantık evliiliği !!!

Her  iki tarafında aynı yaşlarda oğulları.

En zaından çocuğumuz bir anneye sahip olacaktı.

Ama maalesef hiç düşündüğümüz gibi olmadı 1 ay dayanamadı ne babası ne diğeri.

Kusuruma bakmayın onun adını anmak bile istemiyorum çünkü sadece kendi oğlunu evlat olarak gören ve kabul ettirip diğerine yapılmayacak zulumler yapan yada yaptıran biri benim için insan değildir.

Annemle babam İsmaili evimize getirdiklerinde ben işteydim.

İnanın İsmailin vücüdunda beyaz yer kalmamıştı .

Her yeri simsiyah olmuş dayaktan.

Hangisi attı bilmiyorum.

İyi ki ben de İstanbul'a gitmemişim o çocuğu öyle görmüş olsaydım sanırım ya ben döverdim onlar ya da dövmeye çalışırken ben dayak yerdim bilmiyorum.

Ya ben Allahın sevgili kuluyum , yada Allah karşımdakine acıyor. 

Yeğenimin vefat ettiği hafta ablam bir evlat sahibi oldu.

İstanbul'da ablamın yanındaydım.

2 gün sonra Keremimizi alıp aneanne , dede ve İsmail dayısını ziyaret edecektik.

Ama kısmet olmadı.

12 yıl önce bugün ikindi vakitlerinde bir telefon aldım.

Ben kaç yaşındayım ki o zaman 25 yaşındayım ailenin en küçük ferdiyim.

Ama yakınlarımız benim metanetli olduğumu düşünüp haberi bana verdiler.

İnanın o günü bugün gibi hatırlıyorum.

Ablama haberi verdiğimde dağıldı.

Ben hemen eniştemi aradım bizi götürsün diye.

Bir yandan ablamı toparlamaya çalışıyorum bir yandan Keremin eşyalarını toparlıyorum .

Nihayetinde eve geldik evde herkes bir taraf da .

Bu sefer evde her şeyle ilgilenmek zorunda kaldım.

İnsanlar bana teselli vereceklerine ben onlara verdim.

Zaten abim ve o geldiklerinde nevrim döndü.

Mutlu olup olmadıklarını sordum.

Tabi büyük bir yüssüzlükle gayet normal bir davranış içierisindeydielr.

Otopsi raporunda yazanları anlattım onlara.

Karşıya geçerken Tırın altında kalıp bir kaç 100 metre sürüklenmişti.

Bu kadardan sanırım bir şeyler düşünebilirsiniz.

O günden sonra abimle 3 yıl hiç ama hiç konuşmadım.

Sonrasında konuştum ama hala içimde o öfke vardır.

Bu arada onlara ne oldu derseniz.

Yeğenimin ölümünden sonra bir kız yeğenim daha oldu ama bilmiyorum, hala ona karşı hiç bir şey hissedemiyorum.

Yanlış belki ama yok.
Elimde olan bir durum değil.
Yine annesi ve babasının günahını çeken bir çocuk üstelik günahsızken.
 

Abimlere gelince boşandılar.

Cenaze boyunca ben evin direği olarak her şeyi düzenledim ve ancak 4. günü ağlayabildim.

Hatta insanlar benim için duygusuz olarak bahsetmeye başlamışlardı.

Çok da umurumdaydı.

 

İŞte böyle arkadaşlar.

Kimsenin derdi kimseninkine benzemez.

Atalarımız ne güzel demiş tencere dipin kara benim ki senden kara.

Doğurmadan çocuk sahibi oldum.

Anne olmadan anneliğin ne demek olduğunu öğrendim.

Hayatın ne kadar kısa olduğunu öğrendim.

 

Bazen okul arkadaşlarına rastlardım.

Ortaokula başlamışlar.

Lİseye .

Sonra aklıma gelince askerlik yada üniversite.

Sonra evlilik.

Ama şu bir gerçekti ki ister annem babamın sevgisi olsun isterse benim sevgim olsun onun için ANNE hep başkaydı.

Bazen iyi ki Allahım onu yanına almış diyorum.

Yoksa hiperaktivitesi kontrol altına alınamıyordu.

Sürekli kendine , bize ve çevresine zarar veriyordu.

Uyuşturucu, alkol ve sigara kullanma  eğilimi çok daha fazla oluyor bu çocuklarda.

Üstelik çocuğumun evi olmayacaktı.

Hiç bir zaman kendini bir yere ait hissetmeyecekti.

Annesinin başka kocası başka çocukları var.

Babasının bekar hayatı var.

Ben evlendim.

Annem babam yaşlı.

Ne kendini ne de başkasını daha fazla üzmeden göçtü gitti.

 Bazen düşünürüm belki yşadıklarım her zaman beni ayakta tutan hayata yada olanlara daha inatçı kılan.
Beni yıldırmayan yada yıldırsa da yeniden başlatan hep yaşadıklarım.
 

Bu kadar.

Aslında bu kadar değil ama bu kadar.

Sonuna kadar okuduysanız Allah razı olsun.

Dua edip bir rahmet gönderenlerdende Allah razı olsun.

Hakınızı helal edin.

Belki üzdüm sizi belki ağlattım.
Ama bu yazıyı yazana kadar akıttığım yaşları siz tahmin edin.

Ama hayatta her şey bizim için.

Sakın pes etmeyin vaz geçmeyin.

Zorluk olmadan kolaylık olmuyor.

Özellikle benim için.

Bazen Allaım beni bu kadar çokmu seviyorsun ki her işimi zora sokuyorsun diyorum.

Arada isyanlar var ama Allah affetsin.

Allah hepimize sağlıklı , hayırlı ömürler.
Ölümnde hayırlısını versin.