#blogfırtınası6

Gün 6. “Mutfakta penceremin önünde duruyorum…” Başlangıç cümlesi bu, gerisi serbest.

 

 

 

Mutfakta penceremin önünde duruyorum hafiften yağmur çiseliyordu. Hava iyiden iyiye soğumaya başladı. Kış geldiğini belli ediyordu. Isınmak için kendime kahve yapmak için ocağa demliği koydum ve kahve kupamı hazırlamaya başladım, derken demlik ötmeye başladı. Hemen kahvemi yaptım ve elimle kupanın etrafını tuttum . Ellerim bir anda ısınmıştı.

Tekrar pencereye döndüm. Şöyle bir etrafıma bakınmaya başladım. Derken sesler duymaya başladım . Çocuk sesleri acaba ne yapıyorlar neden bu kadar  gürültü yapıyorlar diye bakınmaya başladım. Aman Allahım bir de ne göreyim çocuklar bir köpek yavrusunu hırpalıyor. Ama öyle böyle değil. Hemen pencereyi açıp bağırmaya başladım. Ama umurlarında bile değil. Köpek yavrusunu evin önünden uzaklaştırmaya başladılar hemen kupayı tezgaha bıraktım ve aşağıya koştum. Tabii beni beklemiyorlardı .

Ben "rahat bırakın" diye bağırmaya başlayınca birden afalladılar ve çil yavruları gibi dağıldılar. Hemen yavrunun yanına gittim . Yavrum nasıl ürküyor kaçmaya çalışıyor ama ben hemen kavrayıp kucağıma aldım ve eve çıkarttım.

Hemen bir havlu ile temizlemeye başladım. Biraz sağına soluna baktım . Neyse korktuğum kadar hırpalanmammış. En azından kırığı çıkığı yoktu .

 

 

Hemen bir tas süt hazırladım ve yemesi için bekledim. Nasıl korkmuşsa yavrum kucağımda bile tir tir titriyordu , korkusundan süt kasesine giderken yavaş yavaş gidiyordu. Çok açmış sanırım hemen bitirdi sütünü. O kadar güzel tatlı bir şeydi ki . Ne olursa olsun artık onu geri yollayamazdım ve böylece Rex bizimle mutlu mesut bir ömür yaşadı...