BERFİNİM'E

Canım kızımla 4 ocak 2014 tarihinde yola çıktık.
Hamile olduğumu öğrendiğimde nedense hep bir inanamama durumu söz konusuydu. Neden bilmiyorum.
Sonra ilk kalp atışını duyduk, işte oradaydın :)
Küçük , küçücük bir noktaydın. Çok mutluydum. Ama hala kendimi hamile gibi hissetmiyordum.
Evet doğru duydun.
Kendimi hamile gibi hissetmiyordum. Belki de bana hiç hamilelik sıkıntısı yaşatmadığın içindir.
Ne bir bulantı, ne bir kusma ne de bir aşermesi. Sadece bir kez canım çok fena küt böreği istemişti. Hoş belki de sadece canım istemişti :) Bilirsin ki çok severim ...
Bu yüzden belki normal hayatıma devam ediyormuşum gibi geldi.



Sonra ilk hareketin. Allahım nasıl bir duygu bu anlatamam. Tarifi yok. Kelimeler kifayetsiz kalır ya işte bu öyle bir an.
Erkekelerin bu konu da çok şey kaçırdıklarını söyleyebilirim. Çok şansızsınız :)))
Seni hissetmek dünyanın en güzel duygusu . Ki bu hareketlerin başlangıcıydı. Gün be gün , an be an daha da arttılar.

Sen küçük, küçücük bir mucizesin. Allah'ımın bana bir lütfusun. Küçücük bir kan pıhtısından yavaş yavaş şekillenmeni izledim. Ve her ay o mucizeye bir kez daha tanıklık ettim.
İşte Allah'a inanıp şükretmek için bir sebep...

Seninle tek bir bedeni, tek bir canı paylaşmak tam 38+2 hafta sürdü. Son haftalarda biraz sıkıldık, üzüldük ama 29 Eylül saat 12:53 de hepsine değdi.
Senin ilk ağlamanı duymak, hemşirenin seni temizleyip giydirişini izlemek. Acaba neye, kime benziyorsun diye merak etmek. Çünkü hala yüzünü görememiştim.
Ve sonunda o büyük an , bizim kavuşma anımız geldi. Seni önce sağ tarafıma yatırdılar. Konuştuk, koklaştı, ağlaştık... Sonra diğer tarafımda aynı şeyleri yaşadık.
Sen o kadar masum, o kadar savunmasızdın ki. Kafamda milyonlarca soru işareti ve düşünce dolaştı. Seni koruyup kollayabilecekmiydik ?
Bu işin üstesinden gelebilecekmiydik ?
Annem .... o kadar güzelsin ki ( aslında çirkin ve buruş buruştun :) aynı nineler gibi ama benim için çok güzeldin )
O kadar ufaksın ki. Sesin bile o kadar ince çıkıyordu ki ama bu burada olduğunu göstermek, artık bende varım diyerek hatta AÇIIIIM diye ağlamana engel değildi :)
Sonra seni dışarı çıkarttılar. Baban , teyzen, ananen , babanen ve ninen bekliyordu seni. Hemde büyük bir sabırsızlıkla.

Sen hayatımıza güzellik getirdin. Hayat şu anda tabi ki toz pembe değil.
Uykusuz geceler ve günler. 24 saat yetmiyor. Banyo yapmak bir lüks oluyor bazen . Banyoyu bırak tuvalet ve yemek yemek bile maraton koşmak gibi saniyeler içinde yapıldı yapıldı .
Ama senin her gün biraz daha büyüdüğünü görmek her şeye değer.

Çok pimpirikli bir anne olmak istemiyorum ama bazı şeyler insanın elinde olmuyor.
İlk ayında sağlık konusunda bayağı uğraştık bu sebepten her an tetikteyim. Bütün sorumluluğun bende vebali çok yani.
Uyuduğunda inliyorsan içim gidiyor. Niye inliyor diye kendi kendimi paralıyorum, sana bakamadığımı düşünüyorum. Sesin çıkmadan uyuyorsan defalarca acaba nefes alıyor musun diye uykudan uyanıp bakıyorum. Sanırım annelik böyle bir şey işte.

Az uyuduğunda uykunu alamadığın için kahroluyorum. Çok uyuduğunda acaba niye uyuyor,  kan şekerimi düştü diyorum. Sonra kendi kendime kızıyorum. Berfin az uyuyor "niye az uyudu", çok uyuyor "niye çok uyudu" diyorum. Kızımda bana hiç yaranamadı :)

Hele ki gaz sancın tuttuğunda... Gözümün içine bakıyorsun ama elimden gelen şeyleri yapıyorum . işe yaramadığında çaresizim. Sonra ağrıdan o kadar yorgun düşüyorsun ki hafif bir tavşan uykusuna dalıp uykunda gülüyorsun. Allah'ım sen ne büyüksün. Çok şükür yarabbim böyle bir cimcime verdiğin için.

Evet doğduğundan beri uykuda gülmelerimiz pek çoktu. Şimdi artık büyüyoruz. Bugün tam 51 günlük oldun. Artık nadirde olsa gözümün içine bakıp seninle konuştuğumda gülmeye çalışıyor. Arada ses çıkartmaya çalışıyorsun.

Sen büyüdükçe inşallah her şey düzene girecek. Yemelerin, uykuların. Bende bu sayede düzene girebilirim umarım. Neredeyse hayatla bağım koptu. Aslında şikayetçi değilim. Çünkü senin için zararlı olan şeyleri pek yakınımda tutmak istemiyorum. Mesela cep telefonu gibi. Telefonum çalıyor da çalıyor. Mesaj geliyor, maillerim geliyor. Ulaşabilecek mesafedeysem ve elim boştaysa yanıtlama ihtimalim yada mesaja bakma ihtimalim var. Ama mesaj ve maillere bazen saatler sonra yada günler sonra dönebiliyorum. Bunu anlayışla karşılayan arkadaşlar olduğu kadar sitem edenlerde vardır, eminim. Sitem etsenizde çok fark etmez arkadaşlar çünkü öncelik kızımın.

Kısaca daha yolun başındayım. Bu anların paha biçilmez olduğunu biliyorum. İmkanım el verdiğince bu anların tadını çıkartıyorum tabii Berfin'in gaz sancıları el verdiğince.

Yazıyı sonuna kadar okuyan herkese teşekkür ederim. Aslında duygular tam olarak bu kadar değil. Anneler bilir. Ama hani kelimelerle anlatamiyorsunuz işte.

Bu arada üstteki fotoğrafı 40'mız çıktığı için anneme gittiğimde çektim. 1 hafta kaldım ve hiç bir iş yapmadım sadece kızımla ilgilendim. Evde çok yorulmuştum. Bebek, yemek, çamaşır, bulaşık, temizlik derken. Uyumaya çok az zaman buluyordum. Annem beni çok güzel dinlendirdi. Sadece yedim, içtim yattım. kızımla ilgilendim. Rengim yerine gelmiş bende kendimi beğendim :)Biraz kitap bile okudum. Fotoğrafı çekerken uçuş modu'nda çekiyoruz. Radyasyonu en aza indirgemek adına.

Kızımın yüzünü göstermiyorum kusura bakmayın. Nazara inanan ve bu konuda çok mağdur olan biriyim. Kızıma da benim gibi çok nazar değiyor. Görmek isteyenleri bekleriz. Onun dışında foto şimdilik yok. Biraz daha büyüdüğünde belki :)
Birde kızımın elinde ki şey çorap :)
Çok küçük olduğu için ellerinde eldiven pek durmuyor. Eldivenin üzerine çorabı geçirince en azından eldivenler duruyor :)

Bundan sonra daha sık yazmak istiyorum. Çünkü yazılacak çok şey var. Şimdilik sağlıcakla kalın.
Hepinizi çok seviyorum :)
En kısa zamanda bütün yorumları cevaplayacağım ....